På norsk best omsett med ‘himmel-dykkarar’. Og slik såg det ut frå jorda: Dei kom som dykkarar ut av det blå. Dei mest engstelege på førehand, kvitra og jubla høgast etterpå. Då var det krigsdans og jubelrop, og ‘dette skulle mamma ha sett’. Og ingen overtru om ulukker på ein dag som denne.

13000 fot er nesten dobbelt så høgt som Galdhøpiggen (rundt rekna). Der var desse tøffe USA-klasse-elevane idag. Midt i tørraste ørkenen i Arizona.

Frå lufta såg dei landskapet frå Phoenix til Tuscon. Innimellom ein og annan grøn flekken som resultat av vatningsanlegg, men elles berre sand og kaktus. Ein halv times papirarbeid med å fråskrive seg alle rettar til å saksøke firmaet om noko skulle gå gale og fleire timar med sveitte hender og engstelege ansiktsuttrykk, låg bak dei.

Dei ikkje akkurat hoppa ut av flyet, meir snakk om å bli dytta, innrøma ei av dei. Men så var det også hopp-instruktøren som hadde kontrollen. Over alt det tekniske. For alle let seg friviljug binde fast og frakte til dei store høgder.

No er dei heltar både i eige liv og i våre auge.